Het geluk lachte Antonie toe, maar hij lachte niet terug. Voor de buitenwereld leefde hij het perfecte plaatje. Hij was een geslaagd acteur, getrouwd met zijn grote liefde, twee prachtige kinderen en nieuwe rollen in het vooruitzicht. Maar de duisternis regeerde in Antonies hoofd.
Die ondraaglijke somberheid ontstond al in zijn jeugd. Antonies ouders hadden, en hebben nog steeds, een eigen zaak. Als zij op reis gingen voor de inkoop, logeerde hij vaak bij zijn oma. Omama, noemde de jonge Antonie haar. Zij begon haar kleinzoon pianoles te geven toen hij zes was. Zijn oma was zelf concertpianiste geweest, maar toen ze trouwde, stopte ze daarmee om voor haar gezin te zorgen. Dat haar carrière daarmee ten einde was, projecteerde ze op Antonie, vertelde hij in een interview in tijdschrift Esta. „Omama was streng en had naast een positieve ook een verstorende negatieve invloed op mij.”
Ze stelde hoge eisen aan haar ’pupil’, die uiteindelijk ook droomde als concertpianist de top te bereiken. Toen Antonie vijftien was, ging hij echt serieus piano studeren, maar toen was het al te laat. Hij had daar op jongere leeftijd mee moeten beginnen, zei hij later zelf. Zijn oma raadde het hem ook af en Antonie luisterde naar haar. Hij gaf toe dat hij doodsbang was om fouten te maken als pianist. Tekenend voor wat hem zijn hele leven is blijven achtervolgen: angst.
Zoals hij het zelf verwoordde: „Angst heeft mijn leven geregeerd. Angst om te falen, niet goed genoeg te zijn.”
Antonie, die als oudste kind in het gezin Kamerling opgroeide met twee zusjes, Liesbeth en Anique, en broer Kristiaan, kwam daarna in een soort bijna onverschillige puberfase. Hij ging rechten studeren. Als je hem vroeg waarom hij daarvoor koos, zei hij: „Omdat ik niet wist wat ik anders moest.”
Zijn studietijd was meer een dekmantel voor feesten, uitslapen, drank en jointjes roken. „Ook de reden dat ik ben gaan acteren was een negatieve. Namelijk dat ik niet op een regelmatige manier de maatschappij in wilde. Ik moest er niet aan denken om een kantoorbaan van 9 tot 5 te krijgen.”
Nadat Antonie bij het studententoneel het acteren ontdekte, vond hij een nieuwe uitdaging. „Ik kreeg het plan één film per jaar maken. Best pretentieus voor iemand die alleen nog maar in een studentenmusical had gespeeld, maar ik dacht echt dat het kon. En dat werd vanaf dat moment mijn levensdoel.”
De jonge student deed een rits audities. Stiekem, want hij vreesde dat iedereen dan zou gaan zeggen dat hij naar de toneelschool moest. En daar had hij geen zin in.
Met zijn rol als Peter Kelder in de tv-soap Goede Tijden, Slechte Tijden werd Antonie pardoes de Nederlandse huiskamers binnen geslingerd. Met zijn blonde haar, olijke lach en pretogen werd hij een meisjesidool. Maar Antonie wilde méér. De beste acteur van Nederland worden bijvoorbeeld. Hij werkte er keihard voor, legde de lat heel hoog.
En hij kreeg zijn eerste filmrol in De kleine blonde dood. Een hoogtepunt voor Antonie, die jaren later zei: „Dat was mijn eerste, maar tegelijkertijd ook mijn beste rol tot nu toe, doordat ik er heel naïef en relaxed in ben gestapt. In alles daarna zie je me verschrikkelijk mijn best doen en dat werkt averechts. Ik wil te graag, terwijl ik juist moet ontspannen. Hoe moet dat?”
De regisseur van de film, Ruud van Hemert, speelde voor Antonie emotioneel een hoofdrol. De acteur vond dat hij door hem werd afgebrand en geen opbouwende kritiek kreeg. Toch koos hij ervoor nogmaals met Van Hemert te werken, in Feestje. Omdat de regisseur Antonie kon geven waar hij zo naar verlangde. „Ik heb altijd het gevoel dat ik niet goed genoeg ben en hij kan dingen uit mij halen waarvan ik weet dat ze er zijn. Van Hemert is ook veranderd. Nu heeft hij me de duwtjes in de rug gegeven die ik zo hard nodig heb.”
Antonie ging van soap naar film, mocht mooie rollen spelen, maar was weer continu op zoek naar meer, wilde zijn eigen succes overtreffen. Maar de angst om het niet goed te doen bleef altijd. Het had later ook grote weerslag op zijn huwelijk.
Op de set van GTST had hij zijn droomvrouw ontmoet. Isa Hoes, Myriam van der Pol, gaf hem alles wat hij nodig had. Ze bewonderde Antonie, enthousiasmeerde hem en gaf hem het vertrouwen dat hij zijn eigen doelen zou kunnen bereiken.
Vol van vreugde en liefde gaven Antonie en Isa elkaar op 26 juni 1997 in Venetië het jawoord. Symbolisch strooiden zij Isa’s anticonceptiepillen uit over de fonteinen van de Italiaanse gondelstad. Het was een prachtig begin van hun leven samen.
geld lenen, leningen en hypotheek zonder bkr crediet ingbank rabobank snel geld lenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten